Jaja, vandaag was de dag van groot onderhoud. Eerst maar eens naar de tandarts. Els d'r gebitje was smetteloos. D'r moet wel binnenkort een kroon op, maar dat wisten we eigenlijk in Nederland al. Nu moet het gewoon echt een keer gebeuren. Mijn smoelwerk met nodige smeedwerk zag er ook wel aardig uit, maar ik moest toch echt maar eens aan de flos. Zo gezegd, zo gedaan, en vanavond heb ik daar dapper een begin mee gemaakt. Maar om dat goed te doen, kost dat behoorlijk wat tijd... Misschien moet ik er een schema voor maken: Maandag boventanden, dinsdag ondertanden, woensdag rechts bovenkiezen, enz. Zondag pauze. Maar dan mag ik het schema wel op het keukenkastje plakken, want dat onthoud ik natuurlijk nooit.
Toen was de auto aan de beurt. Maar daar begon de tandarts niet aan, dus zijn we maar naar de garage gegaan. Ik vermoedde dat rechtsachter een nieuwe schokdemper nodig had, de auto danste een keertje teveel na ieder hobbeltje. En dat voelt niet prettig bij 100km/u! De wegligging is dan behoorlijk beroerd...
Dus fiets achterin, naar de garage, en teruggefietst. Na 25 minuten weer thuis, en daar belt de garage al. Ik kon de auto weer ophalen, want er zijn achter twee nieuwe schokdempers nodig, en die moeten besteld worden... Ik vroeg nog of dat normaal was bij een auto uit 2008 met 40.000 mijl op de teller, maar het kwam vaker voor... En geen garantie meer... Jammer hoor, dure grap. Goeie wegen hier ook.
Nou ja, eerst maar eens aan het werk. Lekker de hele middag gewerkt. Op de fiets terug van de garage kwam ik langs Andrew en Shannon's huis, dus die maar gebeld of ze me konden ophalen om even mijn auto weer op te halen. Scheelt een ritje fietsen, maar nog belangrijker: Scheelt een liter of 3 aan zweet. Dat kon gelukkig, dus op mijn gemak de auto weer opgehaald.
Thuis lekker taco's gegeten en spelletjes gedaan. Goed begin van het weekend wel. Met Els gaat het wat moeizamer, ze is heel moe en heeft overal pijn van die kleine kabouter. Kan dus niet goed slapen, en wordt nog moeier. Tot overmaat van ramp is Rens chagrijnig en dwars, dus dat helpt ook niet. Op een helder moment vanavond maar eens gekeken of dat misschien ligt aan weer een nieuwe kies, en dat lijkt wel zo te zijn. Dus hopelijk is dat van tijdelijke aard en is hij overmorgen weer lief.
Morgen gaat Els naar de volunteer training van de kerk, Christ the King (CTK). We verhuizen namelijk 12 september naar een nieuw eigen gebouw, en die gelegenheid wordt aangegrepen om alle vrijwilligers opnieuw een training te geven gecombineerd met een rondleiding. En Els geeft eens in de maand zondagsschool aan kinderen van een jaar of 7, 8, dus krijgt ze ook een training.
Zelf ben ik afgelopen dinsdagavond geweest. Ik ga namelijk helpen op de parkeerplaats, als onderdeel van het welcoming team. Er zit een man of 50 in dat team... 50 mensen om anderen welkom te heten! Zou je zeggen dat dat toch genoeg is, maar ze zoeken er nog meer...
Er zit wel een mooie filosofie achter. Ikzelf ga dus op de parkeerplaats helpen, mensen een plekje te wijzen zodat alles ordelijk verloopt. Ze verwachten dat de parkeerplaats 85% vol staat op een normale zondag, dus behoorlijk druk. En we willen niet dat nieuwe mensen gefrustreerd raken omdat ze geen parkeerplek kunnen vinden en zodoende chagrijnig een slechte eerste indruk van onze kerk krijgen. We hebben aparte 'First time visitor' plekken vlakbij de ingang, dus nieuwelingen worden behandeld als VIPs. En van ons krijgen ze als het goed is de eerste glimlach of vriendelijk woord. Ongeveer 6 personen per zondag.
Dan staat er bij de deur een ander team. Dat team wijst mensen de weg in het gebouw: 'Welkom, hoe is het met u? Ik ben die en die, leuk dat u er ook bent. Daar is de kerkzaal, daar de kinderoppas, daar de toiletten, daar de kapstok, hier is een mooie folder met informatie over onze kerk.' Ongeveer 6 personen per zondag.
Bij de ingang van de kerkzaal staan mensen de liturgie uit te delen, en er staan mensen die een plek kunnen aanwijzen. Ook ongeveer 6 personen per zondag.
En dan hebben we na de dienst de koffieschenkers en de kletserts. Koffie schenken spreekt voor zich, ongeveer 4 personen per zondag. Kletsers staan koffie te drinken en op te letten of er mensen zijn die alleen staan, nieuw zijn, kortom, die eruit zien alsof ze aangesproken willen worden. Dat doen ze dan, en vervolgens proberen ze die mensen te koppelen aan mensen uit dezelfde wijk, van dezelfde leeftijd, met eenzelfde soort baan, of wat dan ook. Ongeveer 4 personen per zondag.
Dat is dus ongeveer 26 personen per zondag, en dan proberen ze iedereen 1 keer per maand op te laten draven. Dan heb je dus 104 mensen nodig... En het welcoming team is niet het enige team... Els is dus kinder lerares, daar zoeken ze er ook nog 25 van. Dan heb je nog volwassenen leraren, oppassers voor jonge kinderen, autorijders om mensen op te halen, voorzangers voor tijdens de dienst, opbouwers en afbrekers van van alles en nog wat, mensen van het geluid, muzikanten... Er is genoeg te doen.
De filosofie van het welcoming team is: Contact, Connection, Community. Contact is dus als eerste op de parkeerplaats, daarna bij de deur. Connection is het koffiedrinken en mensen bij elkaar proberen te brengen. En dat bouwt Community, gemeenschap. Er worden ook twee regels bij gehanteerd: De 5-minute rule en de 10 feet rule. De eerste vijf minuten na de dienst mag je niet met bekenden praten (dus kennis maken met onbekenden), en iedereen die binnen 10 feet (3m) afstand komt, moet je een blijk van erkenning geven, door een groet, knikje of glimlach oid.
Klinkt erg opgelegd, is het ook. Maar het werkt denk ik wel. Ze maken er echt een studie van, en proberen met marketing achtige methodes de kerk te laten groeien en een hechte gemeenschap te bouwen. En ergens denk ik dat het wel goed werkt.
Nou ja, genoeg weer, als je er nog eens wat over wilt weten dan mail je maar. Groetsels, en een goed weekend,
Koos, Els en Rens
No comments:
Post a Comment