Basketballsupporters zijn kinderachtig.

Deze week was collega Hans op bezoek. Hij was hier om een aantal klanten te bezoeken, om ze warm te maken voor een Joint Industry Project, een soort samenwerking van bedrijven om onderzoek te doen en iets te ontwikkelen. En hier in Houston wonen een hoop klanten (anders hadden we er ook geen office gehad...). Koos is meegeweest op een paar bezoekjes, een paar nieuwe gezichten leren kennen die vaak samenwerken met Marin.

En hij is, min of meer ook ter gelegenheid van Hans zijn bezoek, naar een Basketballgame geweest. Arjan had kaartjes gekocht en een paar klanten uitgenodigd, waarvan er uiteindelijk maar een meeging, en een paar vrienden uit de kerk. Erg gezellig. Lees het verhaal van Els over het ijshockeyen nog maar eens, dit was ongeveer hetzelfde, alleen mag je bij basketbal wel met je handen. En er werd wat minder gevochten, dus misschien was het wat saaier.

Maar de cheerleaders waren er, en elke vijf minuten was er pauze met iets leuks. Ze hebben vier kwarten gespeeld, van elk twaalf minuten, en daar deden ze anderhalf uur over... In de pauzes werden er met behulp van een katapult T-shirts het publiek in geschoten, waren er breakdancers, werden de cheerleaders als bowlingbal gebruikt, werden er petten het publiek in gegooid, was er een danswedstrijd tussen vier mensen uit het publiek, werd iemand in het zonnetje gezet vanwege inzet voor liefdadigheid ofzo, en nog wat van dat soort dingen.

De wedstrijd was tussen de Houston Rockets en ... weet ik niet meer, uit California. Er waren natuurlijk alleen maar Rocket fans, dus het stadion was compleet stil als de andere partij scoorde, en er werd gejuicht en geklapt voor de Rockets. En als de Rockets een strafpenalty kregen was er stilte en opperste concentratie. Voor die anderen had het publiek achter de basket witte papieren om mee te wapperen ter afleiding, en verder werd er natuurlijk wat 'boe' geroepen. Kinderachtig, zou je zeggen. Maar ja, het hoort erbij. En de Rockets wonnen glansrijk, wat ook al verwacht was.

Op een gegeven moment kwam er op het scherm te staan dat de Rockets de afgelopen twee jaar niet waren verslagen in thuiswedstrijden in de maand februari... Tsja, wat een record, denk je dan. Ik denk bijvoorbeeld dat ikzelf nog nooit verloren heb met knikkeren in de afgelopen 6 jaar, tijdens het eerste weekend van Augustus. Zo hebben we vast allemaal wel een record. Maar goed, zij spelen wel ongeveer drie wedstrijden per week, dus dat zegt dan misschien toch wel wat.

What else is there to say... Rens is gisteren bij Ella geweest, want die werd een jaar. Els heeft hem gebracht, en mocht ook blijven spelen. Was erg gezellig.

Wat niet zo leuk is: Ella loopt nog niet, staat nog niet, kruipt nog niet en rolt zelfs niet eens (meer)... Het zou kunnen dat het ligt aan een stijve spier in haar nek, daardoor wilde ze niet meer rollen en ligt ze dus steeds op haar rug. Daardoor heeft ze nu een heel plat achterhoofdje. Maar het zou ook andersom kunnen zijn: Door haar platte achterhoofd is er iets mis binnenin, en daardoor beweegt ze slecht. Deze week krijgt ze een scan van haar hoofd, dus spannend.

Verder zijn vandag de introduction classes in Christ The King (CTK) begonnen. Dat zijn soort lessen over wat CTK precies is, wat en hoe en wathoe en hoe en wat en zus. En zo, en wie wie. Maar daar zijn we nog niet, want het duurt vijf zondagen. En dan 28 maart mogen we officieel bij de club, als we dat dan nog willen. Maar dat denken we wel. Dus dan hebben we een officiele soort van belijdenis, in de dienst. En daarmee zeggen we dus dat we het met CTK eens zijn, en dat we actief lid willen worden. Dat duurt dan wel vijf zondagen, maar ze doen hier niet aan briefjes ofzo, en zo wordt je er wel bij bepaald wat er van je verwacht wordt binnen deze kerk.

Nou, Rens zit ondertussen op schoot, en dat begint wat lastig te worden. En eigenlijk is dat een slap excuus om te zeggen dat ik even niks meer weet te schrijven, dus Ajuus!