over Amerikaanse kraamtijd

Dag allemaal,
Verschillende mensen hebben mij gevraagd of het anders is om zwanger te zijn in Amerika. En hoe men dat hier doet met bevallen en de kraamtijd. Nou weet ik ook niet alles, maar ik kan zeker wel wat vertellen.
De meeste mensen hier gaan naar een OB/GEN verloskundige/gyneacoloog. Altijd in het ziekenhuis,want dat is hier normaal. Je hebt in principe net zoveel zwangerschapsbezoekjes als in Nederland, maar de OB/GEN heeft t altijd zo druk. Ze zijn kortaf en vliegen door een bezoekje heen. Weinig tijd voor persoonlijk contact ofzo. (dit weet ik niet uit ervaring, maar van horen zeggen) Er zullen vast ook heel vriendelijke OB/GEN's zijn die alle tijd voor je nemen.
Tegen de tijd dat je weeen krijgt ga je naar het ziekenhuis en daar wordt de baby geboren. Dat is als alles normaal gaat. Veel bevallingen worden ingeleid. Want dat komt dan beter uit voor de negen tot vijf baan van de OB/GEN...
Verder zijn hier allemaal rare dingen die ze met je baby doen als hij net geboren is. Ze krijgen een of ander antibioticum in de oogjes gedruppeld, tegen een ziekte waarvan je als moeder wel weer of je t hebt of niet. De babies gaan daar heel wazig van kijken. leuk begin van je leven... Verder krijgen ze een vitamine K shot, tegen bloedingen. In Nederland geef je dat volgens mij met druppeltjes. En de rest weet ik eigenlijk niet meer. Wel krijgen ze een test voor geelzucht, krijgen ze dus NOG een prik. terwijl je geelzucht ook wel kan contateren door gewoon naar de baby te kijken.
Toen ik na vier dagen bij de kinderarts kwam met Thomas, wilde de zuster hem ook die prik geven. Ik weigerde dat natuurlijk want Thomas is niet geel, hij is ROOD! Dus de zuster naar de dokter om advies te vragen, die kijkt ff snel naar Thomas en zegt dat het ook niet nodig is, want hij was niet geel. Nou vraag ik je!! Als ik niet geweigerd had, hadden ze Thomas gewoon lek zitten prikken daar!
Ik wilde natuurlijk niet alla Americana in het ziekenhuis bevallen, dus had ik Kellie gevonden. De verloskundige die thuisbevallingen doet. Ook dat gaat wel heel anders. Je moet een soort bevallingscursus volgen met je man ( 5 avonden geloof ik)Dat vond Koos natuurlijk HELEMAAL niet leuk! En daar krijg je dan allerlei dingen te horen. Dingen die je weet, en dingen die je niet weet, en dingen die je helemaal niet wilt weten! Maar goed, verplicht dus dat doe je dan maar en je leert er altijd wel wat van. Bovendien is het wel leuk om andere zwangeren te ontmoeten. We hadden een vrouw op de groep, die nog niet zo oud was, en dit was haar zevende kindje! De eerst had ze toen ze 18 was. Kellie had ook een lijst met wazige dingen die je in huis moest halen, we hebben de helft niet gebruikt, maar dan kwam deels doordat Kellie er niet bij was. Verder zijn ze erg homeopatisch ingesteld, en daar is nix mis mee, en dieet is erg belangrijk. Ze gaan er van uit dat je lichaam in principe een baby maakt die jouw lichaam er ook uit kan krijgen. Als je teveel suiker eet, dan gaat dat naar de baby waardoor die te groot wordt. Leuke theorie, en vast wel waar ook, maar laat maar eens negen maanden alles staan met suiker erin. Dat lukt dus gewoon niet, verder moest je veel proteinen eten en weinig lege calorieen en weet ik wat allemaal. Ik moest veel fruit en noten. Noten en al die andere proteine liflafjes zijn KEIDUUR! Griekse Yoghurt bijvoorbeeld. Das gewoon onbetaalbaar. Maar goed, Thomas is er, en ik heb me niet echt aan dat dieet gehouden. Bij vlagen misschien.
Omdat ze in Texas geen idee hebben wat een kruik is, stoppen ze hier hydrofielluiers of flanellen doeken in de over. Die worden dan lekker warm en daar stop je je baby in. Na de bevalling wordt de navelstreng niet doorgeknipt maar laten ze de baby eerst drinken, zolang als hij wil, en dat is soms wel drie of vier uur. THomas ook!!! Hongerlap, hij het nu nog. Ondertussen temperaturen ze hem steeds onder zn arm, daar heeft hij het minste last van. Na het drinken doet Kellie alle checks en dan mag Koos de navelstreng doorknippen. Na alle checks mochten ik en Thomas lekker in het kruidenbad. Niet een rosemarijn badje ofzo hoor, je ruikt t niet, maar t zijn kruiden voor de heling van alles wat stuk is. Ook de navelstreng schijnt er sneller mee af te vallen. Dat bad zou je twee keer op een dag moeten doen, maar dat lukte ons niet zo goed. Maar elke keer dat we gingen was het toch wel weer erg lekker.
Toen kwam de echte kraamtijd. In Amerika bevalt iedereen in t ziekenhuis, daar blijven ze een dag en worden ze voorgelicht over hoe je voor een baby zorgt. Er worden ook cursussen gegeven over dat soort dingen in het ziekenhuis. Daarna sta je er gewoon alleen voor. JE moet dus je naaste omgeving om hulp vragen als je dat nodig hebt en je man vragen om zn kostbare vrije dagen op te nemen (want Amerikanen hebben er niet zoveel als Nederlanders). Koos was ook vrij de eerste dagen, maar hij heeft natuurlijk Nederlandse kraamdagen verlof. Maandagochtend was Thomas geboren en woensdagmiddag kwamen Mama en Liesbeth aan om voor ons te zorgen. Dat was heel fijn, want daardoor kon ik weer rust nemen die ik de eerste dagen moeilijker kon vinden(ben wel netjes boven in mn bed gebleven hoor) Koos heeft heel goed voor mij gezorgt, maar kwam daardoor zelf bijna niet aan rusten toe. Gelukkig werd Rens goed opgevangen door vrienden van ons. Wij doen daar vaak spelletjes en de kinderen spelen vaak samen, dus Rens is daar bekend en had er ook al wel eerder geslapen. Dat gaf ons de tijd om Maandag echt helemaal op Thomas gericht te zijn. Dinsdag was Rens gewoon weer thuis, vanaf smiddags. Vanuit de kerk regelen ze hier je maaltijden. Als je heel ziek bent, of net bevallen, of niet in staat om je eigen eten te maken, dan maken mensen uit de kerk dat voor je. Dus maandag kwamen vrienden een lekkere pizza langsbrengen, Dinsdag kregen we maaltijd soep met brood en een heerlijk appelcrumble als toetje en woensdag kwamen er twee mensen opdagen met een heerlijke gerookte kip en spinaziesalade en nog weer zon lekker toetje. Iets met Chocolade dus dat is altijd goed. Hoe dan ook, er werd en wordt goed voor ons gezorgd. Iedereen zegt dat je maar moet bellen als je wat nodig hebt, of bel maar als je Rens even kwijt moet. Echt helemaal super. Zonder steun van de kerk zou het hier echt moeilijk overleven zijn. Vandaag zijn Thomas en ik ook voor t eerst naar de kerk geweest. Toen de preek zon beetje begon kreeg Thomas honger, dus ben ik met hem naar het voedingskamertje gegaan. Daar zat Molly met baby Everett. Everett is precies een maand ouder dan Thomas. In het kamertje kun je luiers verschonen en staan relaxte stoelen om te voeden. Aan de muur hangt een mega flatscreen waarop je de dienst kunt volgen. Nu moet ik toegeven dat Molly en ik het een en ander van de dienst hebben gemist. Want je moet natuurlijk eerst je medekamergenoten vragen hoe ze heten en hoe de baby heet en of er nog meer kinderen zijn en hoe oud die dan zijn en waar je vandaan komt enz enz enz... De volgende keer zullen we netjes luisteren.
Al met al een hoop ervaringen. Sommige heel prettig, andere wat minder. Ik zou er niet voor kiezen nog een baby in een ander land te krijgen. Voor zover je dat voor t kiezen hebt mag de volgende gewoon in NEderland komen. :)
Als je nog meer vragen hebt over kraam bevallen en dergelijke, stel ze gerust. Als ik t weet dan vertel ik er meer op. Nu moet Rensje lekker naar bed. Adios!